les amants de Teruel..(Οι εραστές του Teruel)

La Légende des Amants de Teruel
Στην αρχή του 13ου αιώνα στο Teruel της Αραγονίας
ερωτεύονται οι δύο νέοι ο Juan Diego Marcilla και η Isabel Segura. Ο Juan ζητάει το χέρι της Isabel αλλά ο πατέρας της αρνείται εξαιτίας της κοινωνικής διαφοράς των δύο οικογενειών. Παρόλα αυτά ο πατέρας συμφωνεί να δώσει μια ευκαιρία στον Juan και του δίνει 5 χρόνια διορία να γίνει πλούσιος.
Ο Juan γίνεται σταυροφόρος με σκοπό να γίνει πλούσιος και να παντρευτεί την καλή του. Στην διάρκεια των 5 χρόνων ο πατέρας προσπαθεί να πείσει την κόρη να παντρευτεί έναν πλούσιο αλλά η κόρη αρνείται. Στο τέλος των 5 χρόνων η κόρη έχει πεισθεί ότι ο αγαπημένος της δεν θα επιστρέψει ποτέ και δίνει την συγκατάθεση της να παντρευτεί τον εκλεκτό του πατέρα της.
Όμως ο Juan επιστρέφει πλούσιος και ζητάει να συναντήσει την Isabel ιδιωτικά όπου της ζητάει να τον φιλήσει. Εκείνη αρνείται επειδή είναι ήδη παντρεμένη. Αυτός από την συγκίνηση και απελπισία πέφτει μπροστά της νεκρός.
Στην κηδεία του την επομένη η Isabel αποφασίζει να πάει στην εκκλησία και να του δώσει το φιλί που αρνήθηκε την προηγούμενη μέρα.
Η συγκίνηση και η θλίψη της είναι τόσο μεγάλη που πέφτει και αυτή νεκρή την στιγμή που τον φιλάει.
Οι δύο νέοι θάφτηκαν πλάι πλάι στο παρεκκλήσι του καθεδρικού της Teruel.
Η ιστορία έγινε ταινία το 1962 από τον Raymond Rouleau και Ο Μίκης Θεοδωράκης έντυσε μουσικά την ταινία «Les amants de Teruel»
με ερμηνεύτρια την Edith Piaf και στίχους του Jacques Plantes.

Άλλες πληροφορίες γενικά για τον μύθο.
http://mariakarageorgou.blogspot.com/2007/07/les-amants-de-teruel-edith-piaf.html
http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=20700.0

Les amants de Teruel
L'un près de l'autre,

Se tiennent, les amants

Qui se sont retrouvés

Pour cheminer côte à côte.

Retrouvés dans la mort

Puisque la vie n'a pas su les comprendre,

Retrouvés dans l'amour

La haine n'ayant pas pu les atteindre.

Les feuilles, les feuilles tombent

Sur leur lit de noces.

Que la terre soit douce,

Soit douce aux amants de Teruel

Enfin réunis dans l'ombre...

L'un près de l'autre,

Ils dorment maintenant.

Ils dorment, délivrés

De l'appréhension de l'aube.

Se tenant par la main,

Dans l'immobilité de la prière,

Renouant leur serment

Dans la tranquille éternité des pierres,

La nuit leur ouvre ses portes.

Tout rentre dans l'ordre.

Leur étreinte demeure,

Demeure à jamais suspendueAinsi qu'une note d'orgue...

Στίχοι: Jacques PlantesΜουσική: Μίκης Θεοδωράκης



Ο ένας κοντά στον άλλον

Κρατιούνται , οι εραστές

Αυτοί που ξαναβρίσκονται

για να πορευτούν μαζί.

Ξαναβρίσκονται μέσα στο θάνατο

Γιατί η ζωή δεν μπόρεσε να τους χωρέσει,

Ξαναβρίσκονται μέσα στην αγάπη

Η έχθρα δεν μπόρεσε να τους αγγίξει.

Τα φύλλα, τα φύλλα πέφτουν

Στο νυφικό τους κρεβάτι .

η γη είναι μαλακή,

μαλακή για τους εραστές του Teruel

ενωμένους επιτέλους μέσα στη σκιά…

Ο ένας κοντά στον άλλον ,

Κοιμούνται τώρα.

Κοιμούνται, απελευθερωμένοι

από την ανησυχία της αυγής.

Κρατιούνται από το χέρι,

στην ακινησία της προσευχής,

Ξαναδίνουν τον όρκο τους

Μέσα στην ήρεμη αιωνιότητα των λίθων,

Η νύχτα τους ανοίγει τις πόρτες της.

Όλα επιστρέφουν σε τάξη,

Η αγκαλιά τους μένει,

μένει να αιωρείται για πάντα
όπως η νότα από ένα μουσικό όργανο…

YΓ Αφιερωμένο στην ΑΝΩΝΥΜΟ