Μεγάλα λόγια..κλπ

Μεγάλα λόγια, μεγάλες αγάπες, μεγάλες φιλίες….
Ναι , τίποτα δεν υπάρχει από όλα αυτά.
Μερικές φορές σου παίρνει χρόνο να καταλάβεις ότι είναι έτσι ακριβώς …
σε κάποιους παίρνει μια ζωή …(και τότε βλέπεις και κάτι αναπάντεχα διαζύγια στα 60 πχ…)κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν ποτέ …και παιδεύονται…
άλλοι το ξέρουν και κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν…
άλλοι το ξεχνούν και ονειρεύονται για λίγο…
άλλοι (οι περισσότεροι) νομίζουν ότι φταίνε οι άλλοι!..

Υπάρχουν μόνο μικρά πράγματα στη ζωή που έχουν σημασία…
Μικρά σεμνά μεστά λόγια,
μικροί καλοί φίλοι,
μικρές αγάπες,
μικρές πολύτιμες στιγμές,
μικρά βλέμματα και συναντήσεις/αγγίγματα σωμάτων και σκέψεων που διήρκεσαν λίγο και ήταν πολύτιμα ..
όπως τα πάθη..
Πιστεύω στα πάθη.. όσο μπορώ..
αναρωτιέμαι αν έχω …
Μάλλον έχω ένα, τουλάχιστον! Είναι εντελώς απλό! ( όσοι παρακολουθούν το μπλόγκ το ξέρουν!)

ΥΓ. Σχεδόν ένα χρόνο στο blogging , μάλλον θα έπρεπε να κάνω αναδρομή τι έγινε .. με το blog , με εμένα αλλά και με άλλους bloggers..
Ομολογώ δεν μου είναι εύκολο ..δεν το περίμενα… ίσως το επόμενο.
Θα συνεχιστεί όμως ..έστω και κουτσαίνοντας.. όπως τώρα.

Δάνειο

Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί..............................


....................................................(να πάει στο Τάκη υπομονή)................


ένα χελιδονάκι

Χρόνος-φθορά-ηδονή...

Ο συνεργάτης σε αυτό το blog ,Bar-ufo-s, (εγω τον αποκαλώ πάντα Μπαρούφο..) χωρίς να έχουμε συννενοηθεί ....(εξάλλου ποτέ δεν κάνουμε κάτι με συννενόηση σε αυτό εδω το μπλόγκ...πως άλλωστε να γίνει .... αυτός στη Θεσ/κη εγώ Αθήνα...αυτός "Δεξιός "εγώ "Αριστερός"..αυτός Ελυτικός εγώ Σεφερικός...αυτός ποιητής εγώ πεζός.... )
ξεκίνησε τη κουβέντα περί χρόνου πέρνοντας την έμπνευση απο το πρόσφατο πόστ της αγαπητής Diva.
Θα δώσω μια μικρή συνέχεια επειδή πρόσφατα ξαναδιάβαζα για τη σχέση της έννοιας χρόνου και ηδονής στο Σεφερικό έργο.

"Πού'ναι η αγάπη που κόβει τον καιρό στα δύο και τον αποσβολώνει?.."

Η άποψη του σχολιαστή (Peter Mackridge) εδώ είναι οτι "τό κόψιμο του καιρού " συνδέεται με τον ερωτικό σπασμό και με την αίσθηση οτι πάνω στον ερωτικό σπασμό πεθαίνει και ξαναγεννιέται κανείς.

επίσης,

"Ισως η νύχτα που άνοιξε, γαλάζιο ρόδι,
σκοτεινός κόρφος, και σε γέμισε άστρα
κόβοντας τον καιρό"

Το ρόδι και ο κόρφος εμφανίζονται με τη σημασία των γυναικείων γεννητικών οργάνων ενω το "κόψιμο του καιρού" εξακολουθεί να έχει τον συμβολισμό του ερωτικού σπασμού.

"ήσουν το σχιστό ρόδι και εγώ ο μίσχος"

χωρίς σχόλια !...

Στον Οδυσσέα της Κίχλης ο Σεφέρης έγραψε οτι
" η ηδονή είναι η άλλη όψη της φθοράς"

και ο ίδιος σχολιαστής λέει, ( στο άρθρο του για τον ηδονικό Σεφέρη,1993)
" μήπως η ηδονή δεν πηγάζει ακριβώς απο την αίσθηση της υλικής φθοράς, την πρόσκαιρη ζωντάνια ενός σώματος που υπόκειται στη φθορά , στο γήρασμα και στο θάνατο?"

Aν και δεν είμαι ειδικός, θα συμφωνήσω μαζί του...

Τώρα θα μου πείτε σιγά τα νέα που μας έφερες.......
απλά τα γράφω μήπως ξεκαρφωθούμε λίγο απο τη "ρετσινιά" του σεξιστικού μπλόγκ αφού και του Σεφέρη το μυαλό εκεί ήταν!.....

ή αλλοιώς , φθειρόμαστε που φθειρόμαστε ας το απολαύσουμε όσο μπορούμε καλύτερα τουλάχιστον!..

Χρόνος, αυτό το παράδοξο πράγμα

(Θα επικαλεστώ την επιείκεια της σχεδόν πάντα εξαρετικής κυρίας Βουτσκόγλου [diva] για την υποκλοπή του τίτλου, αλλά το έκανα επειδή η ομώνυμη ανάρτησή της και η αδυναμία μου να καταλάβω τα σχετικά με τα της θεωρίας της σχετικότητας και τα άλλα της φυσικής, αποτέλεσαν την αφορμή του κειμένου. Φυσικά θα τον αποσύρω σε περίπτωση αντιρρήσεως.)

196…Θέλω να κατουρήσω. Είμαι στην αυλή, σφίγγομαι και κλαίω. Η μάνα μου στο παντοπωλείο. Αργεί. Όταν έρχεται είναι αργά. Με δέρνει.

!96… Πριν από το παραπάνω. Με τη γιαγιά μου. Εκδρομή στο Σιδηρόκαστρο. ΄Αγιος Νεκτάριος. Έχω λερωθεί. Το κρύβω.

196… Μετά ή πριν τα παραπάνω; Θολό. Το απόγευμα θα πάμε με το κάρο στο αμπέλι. Κοιμήσου. Βγαίνω στο δρόμο. Ο πατέρας μου με κυνηγάει. Με δέρνει, πρώτη και τελευταία φορά. Κοιμάμαι μέσα στα κλάματα. Όταν ξυπνάω, έχουν φύγει με τον Τάσο.

1971. Ο δάσκαλος Σ….. βάδισε σωστά γιατί θα σου πάρω τη σημαία. Μακάρι, απαντώ. Ντρέπομαι να με κοιτούν, από μέσα μου, δεν ακούγεται. Φρενιάζει. Δεν μου την παίρνει. Να είναι αναπαυμένη η ψυχή του.

1976. Πέμπτη του Γυμνασίου. Χρυσούλα. Τα μεγάλα μάτια της μισανοίξανε μες στα σπλάχνα μου.

1976. Καλοκαίρι. Φροντιστήριο. Νέο Θεωρητικό. Απόγευμα καθισμένος με τη μάνα μου στο κρεβάτι, στο ισόγειο στην αποθήκη του παντοπωλείου. Μη στενοχωριέσαι θα πετύχω της λέω.

1977. Εισαγωγικές. Δεύτερη μέρα, Αρχαία Ελληνικά. Πονάει η κοιλιά μου στα 45 λεπτά της εκφώνησης. Το τετράδιο αποσυντίθεται από τον ιδρώτα μου που τρέχει. Γυρίζω στην αίθουσα. Γράφω 14,5.

1977. Ποτίζουμε τα χωράφια για να σπείρουμε σπανάκια. Τους αφήνω. Σ’ ένα ήδη παμπάλαιο Οπελ με καρότσα ακούω τον εκφωνητή. Έχει φτάσει στο Χ. Έρχεται ο Τάσος με το τρακτέρ. Πέρασες Νομική στη Σαλονίκη. Μου δίνει το χέρι.

1977. Σεπτέμβριος. Χαρά μεγάλη.

1978. Ιανουάριος. Φιλώ τα χείλη της Χρυσούλας, χορεύοντας μπλουζ σε μια ντίσκο στην πόλη.

1978. Αρχές. Συνέλευση της ΦΕΑΠΘ. Είμαι ένας από τους επτά που ψηφίζουν την πρόταση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Θέλω ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί

1978. Προς το χειμώνα. Με τη Χρυσούλα. Σε παγκάκι κοντά στον Πύργο. Βάζω το χέρι μου κάτω από τη μπλούζα της. Μπλε σκουρη κι από κάτω ριγέ πουκάμισο. Είναι ζεστά.

1978. Γενικώς. Τα χείλη της έχουν τη γεύση τους. Τη δική της γεύση. Την βρίσκω μέχρι σήμερα.

1981. Μετακομίζω στην Κιλκισίου. Η Χρυσούλα στο Ροδολίβος Σερρών. Την περιμένω. Κάνουμε έρωτα μέσα στην απόλυτη ακαταστασία. Το θυμάμαι.

1982. Φλεβάρης. Ορκίζομαι. Με πιάνει διάρροια. Μπήκα και βγήκα απ’ τη Νομική χέζοντας.

1986. Η Χρυσούλα με τα μαλλιά της μαζεμένα και τα μεγάλα μάτια της να μαγνητίζουν. Είναι όμορφη νύφη.

1989. Αθήνα. 28 του Φλεβάρη. Βηματίζω στο ΜΗΤΕΡΑ. Σχεδόν μεσημέρι. Εχω μείνει μόνος με τη πεθερά μου. Σ…… φωνάζει η νοσοκόμα. Ο Χρήστος στο πυρεξ ανοίγει τα μάτια. Έχει. Βγάζω στεναγμό ανακούφισης.

1991. Καβάλα. 2 του Οκτώβρη. Πονάει. Της κρατώ το χέρι. Περπατάει προς την αίθουσα τοκετών. Γεννάει το Νίκο σχεδόν περπατώντας.

1992. Αθήνα. Τώρα για σεμινάρια. Περιμένω τη Χρυσούλα. Ξενοδοχείο πίσω από το Χίλτον. Ηλύσια, νομίζω. Κάνουμε έρωτα μόλις έρχεται. Το θυμάμαι.

1998. Μια μάνα στο τηλέφωνο: Σας ευχαριστώ για το καλό που κάνατε στο γιο μου.

1999. Μια μάνα στο τηλέφωνο: Να είσαι καταραμένος κι εσύ και η οικογένειά σου.

1999-2000. Διάσημος υπό μία έννοια. Αντέχω.

1999. Ο Νίκος στο νοσοκομείο της Ξάνθης. Πυρετός που επιμένει 10 μέρες μετά την εγχείριση σκωληκοειδίτιδας. Τρελαίνομαι.

2000. Ο Χρήστος στην ΣΤ του Δημοτικού. Γιορτή. Διαβάζει ένα κείμενο. Πως ήταν τον ρωτάω. Μπαμπά ίδρωσαν τα χέρια μου.

2002….. Δύσκολα

2005. Αποτελέσματα πανελληνίων. Η φωνή του Χρήστου ραγισμένη με βρίσκει στο Άγιο Όρος. Μάλλον δε θα με δείτε δικηγόρο. Δε δίνω πεντάρα. Ο πρώτος του έρωτας αδιέξοδο. Τρελαίνομαι που δεν μπορώ να σταματήσω το κλάμα του.

2007. Σάββατο 22 Δεκεμβρίου. Στο Μανδραγόρα. ΟΙ γνωστοί φίλοι. Το γνωστό μενού. Καλό το κρασί. Θέματα, τα συνήθη. Θα δώσω το αυτοκίνητο προσθέτω. Δεν μου αρέσει. Φεύγουμε μετά τις δύο. Προς το χωριό. Οδηγώ χαλαρά. Τέσσερις φορές τη μέρα κάνω αυτό το δρόμο. Δίπλα μου η Χρυσούλα χωρίς ζώνη. Η θερμοκρασία κάτω απ’ το μηδέν. Δεξιά στροφή. Βγαίνω στη ευθεία. Η δεξιά ρόδα κλοτσάει. Σφίγγω το τιμόνι. Είναι αλλιώς. Δυο τρεις μικροελιγμοί. Το τιμόνι κλειδώνει στα δεξιά. Ο τοίχος της πλαϊνής περίφραξης έρχεται πάνω μας. Προλαβαίνω μόνο να βγάλω μια κραυγή. Το αυτοκίνητο πέφτει στον τοίχο με 70-80 χιλιόμετρα με τη δεξιά γωνία του. Περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του και κάποτε σταματάει. Δεν έπαθα το παραμικρό. Προσπαθώ να ηρεμήσω τη Χρυσούλα . Σοκαρισμένη. Τρέμει. Πονάει το σβέρκο μου λέει. Βγαίνουμε απ’ το αυτοκίνητο. Ο δρόμος γλιστράει. Με δυσκολία περπατώ. Έρχεται ο Τάσος. Φεύγει με τη Χρυσούλα. Γυρίζει λίγο αργότερα. Το στραπατσαρισμένο αυτοκίνητο λειτουργεί. Είναι κάτω απ’ το υπόστεγο σε κακό χάλι.

Σχεδόν στα πενήντα ο χρόνος παραλίγο να τελειώσει σε κάποια στιγμή της απόλυτης ρουτίνας που είχε όμως ένα παράγοντα αστάθμητο. Θερμοκρασία κάτω από το μηδεν.

2007. Δευτέρα 31 του Δεκέμβρη. Με φίλους στο σπίτι μου. Βλέπω πλάι μου τις φωτογραφίες των παιδιών. Δεν είναι μαζί μας. Ο Χρήστος, στα 19,5 του, είναι στην Αθήνα, στη φίλη του με το ευωδιαστό όνομα, Μυρτώ. Ελπίζω να μπορεί να νιώσει την ευαισθησία του, εύχομαι να μπορεί να καταλαβαίνει τη δική της. Ο Νίκος στα 16 του, με φίλους του σε ένα χωριό στον Όλυμπο. Μόνο αγόρια. Πήραν μαζί τους δυο κιλά μπατιρόσπορα.

2008. 00.01. Καλή χρονιά, η φωνή του Χρήστου. 00.03 Καλή χρονιά η φωνή του Νίκου.

Αντιλαμβάνομαι το χρόνο ως ένα μηχανισμό συνώνυμο της φθοράς ή διαφορετικά ως ένα μηχανισμό που σωρεύει στις πλάτες μας μικρές απώλειες μέχρι την τελική ή στην καλύτερη εκδοχή του ως διαδικασία που τροφοδοτεί τη νοσταλγία μας. Δεν πήρα ποτέ μυρουδιά από φυσική ή μαθηματικά και οι μάλλον ανεπαρκείς νοητικές μου δυνατότητες δεν μου επέτρεψαν να χωνέψω τις θεωρίες στοχαστών και φιλοσόφων γι’ αυτόν. Όσο για τους ποιητές, δράμα. Προσποιούμai ότι καταλαβαίνω τις δημιουργίες τους αλλά στην πραγματικότητα ένα μόνο θαρρώ πως κατάλαβα

Φευ! Είναι πάντα νωρίς. (Ο. Ελύτης).

Καλή χρονιά.