Μπλογκοπαίγνιο 1....

Η φίλη Utopia έστειλε τη πρόσκληση για το παιχνίδι που οι κανόνες του είναι κάπως ετσι..

...1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση 4. Αντιγράφουμε τις επόμενες τρείς δλδ την έκτη, έβδομη και όγδοη και 5. στέλνουμε πρόσκληση σε άλλους 5 άτυχους...

Ελα όμως που το βιβλίο ήταν ο Μέγας Ανατολικός του Μέγα Εμπειρίκου...και δεν ήταν ένα..
ήταν οι τόμοι 2 και 3...(τώρα θυμήθηκα οτι άλλους 3 τους έχω δανίσει/χαρίσει σε κάποιες φίλες....πριν κάποια χρόνια)

Πάμε λοιπόν. Τόμος 2..,χωρίς πολυτονικό όμως...που να το βρώ..

Μόλις επλησίασε ο πάστωρ , αναγινώσκων πάντοτε, η Τζέην εστάθη εις το μέσον του δρομίσκου και με ισχυρόν παλμόν καρδίας και με τη φωνή της αρκετά αλλοιωμένην, απο την συγκίνησιν που της έδινε η τολμηρά της πράξις, είπε "Άνθη!άνθη κοιτάξτε τα κύριε..θέλετε μερικά?..." Ο πάστωρ εστάθη εις απόστασιν δύο μέτρων και την εκοίταξε πάνω απο την Βίβλον. Ενα χαμόγελον που ήρχισε να διαγράφεται στα χείλη του, όταν αντίκρυσε την εύμορφον παίδα αμέσως εχάθη, μόλις αντελήφθη ότι εφαίνετο , κάτω απο το υψωμένον φόρεμα της, έν άλλο άνθος ασυγκρίτως ωραιότερον και ελκυστικότερον, και ο ιερεύς με ανοικτόν στόμα και με έκφρασιν απερίγραπτον εις το πρόσωπον του εκάρφωσε το βλέμμα του εις το χαρίεν μουνίδιον της Τζέην, ενω ουκ ολίγη σίελος εμφανισθείσα εις τας γωνίας των χειλέων του κατεδείκνυε όσον και η έκφρασις του , όσον και το βλέμμα του, αφ ενός πόσον μεγάλη ήτο η κατάπληξις του και , αφ ετέρου, και κυρίως, πόσον, μα πόσον του άρεσε το θελξικάρδιον πράγμα που του επεδείκνυε η κορασίς. "Ποιός ξέρει πόσο καιρό έχει να δή ένα μουνάκι ο καημένος!" εσκέφθη η Τζέην....

Βέβαια επέλεξα τη σελίδα 123 του τόμου 3 γιατί η αντίστοιχη του τόμου 2 που περιγράφει το "συμβάν" της Τζέην με τον μέγα μολλοσσό Μπόμπ υπό τα ευρέως ανοιγμένα όμματα της Γκρέτας και των δύο μικρών θεραπαινίδων ...
θα χαρακτήριζε οριστικά και αμετάκλητα αυτό το blog !....

Τώρα θα μου πείτε όταν μπλέκεις με παιχνίδια....
αλλά ας όψεται η Utopia ...για το λόγο αυτό λέω να μη προτείνω άλλους...σπάμε τις αλυσίδες!

Αναλογίες

Νύχτα στην Εγνατία. Η Καβάλα πίσω μου. Το γκάζι πατημένο, τα φώτα σβηστά. Κινούμαι στην ανυπαρξία, μέχρι που το σκοτάδι με ξερνάει σ' ένα υπερφωτισμένο, από εκατοντάδες λαμπτήρες στα πλαϊνά του δρόμου, διάστημα. Το διασχίσω σαν αναλάμπουσα ρουκέτα σε μερικά δευτερόλεπτα. Επειτα το σκοτάδι με καταπίνει πάλι.