Τιμαριώτης τ' ουρανού

Δε γίνεται. Δεν εγεννήθηκα ν΄ανήκω πουθενά.
Τιμαριώτης τ΄ουρανού κει πάλι ζητώ ν΄ αποκατασταθώ.
Στα δίκαιά μου. Το λέει κι ο αέρας
Από μικρό το θαύμα είναι λουλούδι και άμα μεγαλώσει θάνατος


Ακινδύνου, Ελπιδοφόρου, Ανεμποδίστου
(Τα ελεγεία της Οξώπετρας)
Ο. Ελύτης



Δε θυμάμαι τι μάρκα ήταν. Πάντως ήταν απ΄ αυτά που τώρα τα βρίσκεις στα παλιατζίδικα να πουλιούνται για αντίκες. Δυο μεγάλα στρογγυλά κουμπιά, στ’ αριστερά και στα δεξιά, ένα για την ένταση κι ένα για τις συχνότητες. Και το καντράν του να γράφει του κόσμου όλου τις πόλεις. Με λάμπες φυσικά και γι΄ αυτό έπρεπε να ζεσταθεί για λίγο πριν παίξει. «Αναψέ το, να μας πει κανένα ψέμα», πρόσταζε ο παππούς μου, ο Τάσος, προφητικός κι εύστοχος, πολύ πριν η κοινωνία γίνει κοινωνία των μουμουέδων. Ίσως τα ογδόντα χρόνια της ζωής να του χάριζαν ικανότητα προφητική. Αν γίνω ποτέ ογδόντα θα το μάθω. Εκεί ανάμεσα στα ψέματα που άκουγε ο παππούς, και επρόκειτο κυριολεκτικά για ψέματα αφού ήμασταν στα τελευταία χρόνια της χούντας, άκουγα και τις καινούργιες κυκλοφορίες των μουσικών εταιρειών. Η ΜΙΝΟΣ, η Κολουμπια, η Λύρα είχαν το τέταρτο ή μισάωρο της εκπομπής τους, δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς, εκεί προς το μεσημέρι της Κυριακής, πριν το μεσημεριανό φαγητό. Κι όταν λέω μεσημεριανό το εννοώ, μία ήταν μεσημέρι, όχι τρεις ή τέσσερις το απόγευμα όπως τώρα. Από τα ακούσματα εκεί και οι στίχοι των τραγουδιών που έγραφα σ’ ένα τετράδιο. Εκεί, ανάμεσα στα ψέματα που άκουγε ο παππούς και μια άλλη αγάπη των παιδικών μου χρόνων, το θέατρο της Κυριακής. Μεταξύ οκτώ κι εννιά η ώρα το βράδυ άρχιζε. Πολύ αργά για το χειμώνα στο χωριό. Μιλώ για τα πρώτα χρόνια μετά το ΄70. Και που το γράφω εδώ μου κόβεται η ανάσα. Σαν χρονολογία της προϊστορίας μου ακούγεται. Το καλοκαίρι ήταν αλλιώς. Βράδιαζε αργότερα, παίζαμε μέχρι αργά έξω. Το χειμώνα όμως, που βράδιαζε πριν της έξι, μετά τις οκτώ, άντε εννιά, δεν κυκλοφορούσαν έξω ούτε τα σκυλιά. Άκουγα πάντα το θέατρο της Κυριακής. Όχι, δεν ασχολήθηκα με το θέατρο τελικά, ούτε καν ως θεατής. Κι όλα της μουσικής που έβρισκα στο ράδιο τ΄ άκουγα με προσήλωση. Ούτε και με τη μουσική ασχολήθηκα, δεν είχα τέτοια ταλέντα, όμως αγάπησα κι αγαπώ τα τραγούδια που τραγουδούν στη γλώσσα μου. Και τ΄ αγάπησα πολύ. Ανάμεσα στα πρώτα κι ένα που διέφερε απ΄ αυτά των νέων παρουσιάσεων των εταιρειών. « Αν μ αγαπάς κι είν όνειρο, ποτέ να μη ξυπνήσω γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω» έλεγε το ρεφραίν του. Δυο οι φωνές. Μια αντρική μια γυναικεία. Δεν τις ήξερα. Η βραδινή εκπομπή στην οποία το άκουσα δεν έδωσε πληροφορίες. Δεν θυμάμαι και πόσο μ ενδιέφεραν αυτό γιατί πρέπει να ήμουν στα 13 μου τότε. Το άκουσα κι άλλες φορές το τραγούδι, ποιος το είχε γράψει όμως δεν ήξερα. Βέβαια είχα ακούσει να γίνεται λόγος για το Μάνο Χατζιδάκι. Λόγος που έγινε πολύς μετά τη χούντα για διάφορους λόγους και φυσικά όχι μόνο για τη μουσική του. Ετσι, χωρίς να θυμάμαι τώρα το πώς ακριβώς, έμαθα ότι το τραγούδι ήταν δικό του κι οι φωνές ήταν της Φλέρυς και του Ψαριανού. Το 1975 ο θείος μου, αδελφός του πατέρα μου, απόκτησε ένα B & O κι εμείς, ο αδελφός μου κι εγώ, το παλιό του πικάπ, ξέρετε, από κείνα που το ηχείο ήταν το καπάκι τους που κούμπωνε και με το χερούλι που είχε το κουβαλούσες σα βαλιτσάκι. Τη μέρα που το έφερα από τις Σέρρες, εκεί υπηρετούσε ως καθηγητής ο θείος, αγόρασα δυο δίσκους. Τον έναν δεν τον θυμαμαι, ο άλλος όμως ήταν Ο Μεγάλος Ερωτικός. Έμελε να με συντροφεύει ως σήμερα. Το μεγάλο έργο ενός αξεπέραστου ανθρώπου. Τον αγάπησα περισσότερο κι απ τα τραγούδια του. Θα μπορούσα ν αραδιάσω διάφορα απ τα πολλά που γράφτηκαν και γράφονται σήμερα, για το ανυπότακτο πνεύμα του, την μουσική του ιδιοφυία κλπ κλπ αλλά εγώ προτιμώ, καθώς δεν εγεννήθηκε ν ανήκει πουθενά να αφήσω τη φωνή του, εκείνη τη γνωστή, τη γλυκιά σα χάδι αλλά και με τη διαρκώς υπολανθάνουσα ειρωνεία, ίσως εξαιτίας του ρο, που δεν μπορούσες να αποφασίσεις αν το έλεγε παχιά ή δεν το πρόφερε καθόλου, να πει, όπως τότε, στο Θέατρο Δάσους της Σαλονίκης, όταν, αφού έδωσε μια σύντομη εξήγηση που δεν είχε εμφανιστεί στο πρώτο τέταρτο της συναυλίας,

«και τώρα σωπάστε γιατί θα τραγουδήσω»



Και τραγούδησε και τότε κι άλλες φορές και πάντα και για πάντα καθώς μετά το θάνατό του, σα σήμερα, πριν από 16 χρόνια, σαν νόμιμος ΤΙΜΑΡΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ, αποκαταστάθηκε στα δίκαια του.