Απόγευμα στη Μύκονο

Η θλίψη, όπως στη γη θαμμένοι σπόροι, φωλιάζει μέσα σου. Θα φυτρώσει μια μέρα. Θ' απλωθεί στο πρόσωπό σου, όπως νεαρή χλόη. Θα σου χαρίσει την ομορφιά του ξέφωτου μιαν ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα. Τα δάκρυά σου θα την ποτίζουν. Ύστερα θα φουσκώσουν και θα γίνουν θάλασσα, όμορφη, σαν αυτή που αντικρίζουν γερασμένοι άνθρωποι απόγευμα, λίγο πριν βυθιστεί ο ήλιος, απ' την ταράτσα ενός ξενοδοχείο στη Μύκονο ή σ΄άλλο κυκλαδίτικο νησί. Μένουν με το βλέμμα τους απλωμένο και το μυαλό τους σκόρπιο. Κάπου κάπου αργοκινούν τα χείλη τους για να ψιθυρίσουν αδιάφορα κάτι για την ομορφιά της χρυσοπόρφυρης χαράδρας που ανοίγει ο ήλιος στα σωθικά της. Έπειτα μένουν να παρατηρούν ένα ιστιοφόρο, μνήμη πανάρχαια θαρρείς από μια ζωή που δεν τους ανήκει πια, κι εκείνα τα ταχύπλοα, που διασχίζουν γρήγορα τον ορίζοντα τους, διάττοντες της μνήμης, ή ίσως εικόνες από ένα μέλλον που δεν τους περιέχει, πριν ξαναχαθούν στο σκοτάδι. Έτσι κι εσύ, θα γαληνέψεις. Παραδομένος στην αποδοχή της ήττας, που λιώνει τις ασπίδες και σ΄αφήνει γυμνό να προσπαθείς να καταλάβεις τί αγγέλλει ο άγγελος που στέκεται μπρστά σου. Έπειτα χωρίς φόβο θα βαδίσεις πάνω στα κύμματα προς το σημείο που η θάλασσα αντιστρέφει τον ορίζοντα και ανοίγει τη πόρτα για τον Παράδεισο της νοσταλγίας σου.