Γιασεμιά

Η θλίψη, όπως σύννεφο που περνάει μπροστά στον ήλιο, σκοτεινιάζει τριγύρω. Σα να πέφτει η τάση του λαμπτήρα και ξαφνιασμένος σηκώνω τα μάτια προς το ταβάνι. Δεν είναι σκοτάδι. Όχι. Είναι εκείνη η αδιόρατη θαμπάδα της υγρασίας που μικραίνει τον ορίζοντα και ξαφνικά μου φαίνεται πως μικραίνει ο κόσμος. Είναι εκείνη η αίσθηση ότι ο ουρανός χαμήλωσε και πέφτει πολύ βαρύς για τους ώμους μου. «Δεν είμαι ο Άτλας» φωνάζω. «Δε μπορώ να σε κρατήσω». Και όλοι γύρω μιλούν, γελούν τραγουδούν, αδιαφορούν. «Μα δε βλέπουν;» αναρωτιέμαι, «δε βλέπουν ότι κάτι συμβαίνει, κάτι μας απειλεί;» «Πώς μπορούν και γελούν λοιπόν;» Τους κοιτώ απορημένα. Το γέλιο τους μια άθλια γκριμάτσα που παραμορφώνει τα πρόσωπα. Μα γιατί, γιατί δεν καταλαβαίνουν; Τους μισώ, τους μισώ. Θα χαθούμε και κανείς δεν κάνει τίποτα. Ψάχνω καταφύγιο. Κάπου να μη τους βλέπω μα κυρίως να μη με βλέπουν. Δεν υπάρχει. Τούτο τα καταραμένο φως τρυπώνει παντού. Και μια χαραμάδα να βρει θα περάσει και θα σε παιδεύει σαν το λέιζερ μικρού παιδιού που κρυμμένο παίζει μαζί μου. Είναι κι οι φωνές και τα γέλια. Απειλητικά, σα μυδράλια στα χέρια πορωμένων δολοφόνων, σαρώνουν γύρω και με κάνουν να τρέμω. Κουλουριάζομαι μέσα μου, μπουκώνω τα αυτιά μου με βαμβάκια. Θα σας κρατήσω μακριά , δε θα με βρείτε, δε θα χαθώ μαζί σας. Ανόητοι, ανόητοι. Γελάτε. Σκεπάζω τα μάτια μου μ’ ένα μαύρο πανί. Ούτε φως, ούτε φωνές. Δεν βλέπω και δεν ακούω τίποτα. Δεν υπάρχουν. Ανακουφίζομαι. Η ανάσα μου χαλαρώνει. Α! Ωραία. Θα μείνω έτσι μέχρι να περάσει το κακό. Θα περάσει και δε θα με βρει. Και σεις θα χαθείτε. Ανυποψίαστους θα σας σκεπάσει η λάβα στην Πομπηία σας. Λίγη υπομονή και θα περάσει. Μα τι είναι αυτό που με τυλίγει; Δε βλέπω, δεν ακούω, κι όμως καταλαβαίνω, ξέρω. Το γιασεμί. Προβάλλει στο μυαλό μου. Ολόλευκο απ’ τα χιλιάδες ανθάκια του. Τόσο μικρά, τόσο ασήμαντα που δεν τα λογάριασα. Με τυλίγουν. Το άρωμά τους μπαίνει μέσα μου και κυριεύει κάθε μου κύτταρο. Δε μπορώ, δε μπορώ να κάνω τίποτα.

Παραδίνομαι.

Φυσιολατρικό

***


α θ έ α τ ο ς β α σ ι λ ι κ ό ς μ υ ρ ί ζ ε ι


(Μιχ. Γκανάς "Τα μικρά")

Λίγες εικόνες απο την Νοτ. Πίνδο...

με ελάχιστες λέξεις..

..ενας καταρράκτης που ξεκινάει από πολύ ψηλά..

και για τις αγαπητές κυρίες που παρακολουθούν αυτό το Blog

λίγα αγριολούλουδα...

από τις κορυφές των 2000μ.

Ήθελα να γράψω κάτι ευχάριστο αλλά εχω συγκλονισθεί απο την τραγωδία στο ποταμό Λούσιο και τον άδικο χαμό 8 νέων ανθρώπων...

Όλες μου οι σκέψεις στους γονείς που έχασαν παιδιά...

Ελπίζω να ερευνηθούν τα αίτια και να αποδωθούν, αν υπάρχουν, ευθύνες....

ώστε να μη επαναληφθεί παρόμοια τραγωδία στο μέλλον.

Πώς γνώρισα τον Τάκη

Ε λοιπόν θα σας το πω και σεις αν θέλετε μη το πιστεύετε. Και θα έχετε και δίκιο, δεν μπορώ να σας κατηγορήσω. Πώς να πιστέψετε έναν άνθρωπο που έχει 1,85 ύψος και 95 κιλά βάρος, όταν σας λέει ότι τον ρούφηξε η οθόνη του laptop, μόλις 15 ίντσες, και τον έστειλε μέσα από λεπτά καλώδια να περιδιαβαίνει το δίκτυο. Κι όμως, εγώ θα σας το πω κι εσείς σκεφτείτε ότι θέλετε, αλλά να θυμάστε ότι αυτός που σας το λέει, ούτε μυθομανής είναι, ούτε την επιστημονική φαντασία συμπάθησε ποτέ αλλά ούτε και τα καλώδια μέσα στο οποία, χωρίς να το θέλει, βρέθηκε. Με ρούφηξε ναι, όπως σας το λέω, με ρούφηξε, κι ευτυχώς δηλαδή που την ώρα εκείνη ήμουν ντυμένος και δεν έγινα ρόμπα περιφέροντας το σχετικά, έως ανυπόφορα δηλαδή, αλλά μη τα λέμε κι όλα, πλαδαρό σαρκίο μου στους πέντε, δηλαδή τι πέντε, πέντε εκατομμύρια ή και περισσότερα, και με τους αριθμούς δεν τα πάω καλά, δρόμους του διαδικτύου. Και σημειώστε, ήμουν ολόκληρος, δεν μεταλλάχθηκα σε ηλεκτρόνιο, δεν θα μπορούσα κιόλας άλλωστε, γιατί εξαιτίας της εξόχως αγαπητικής μου φύσης, μόνο σε αγαπόνιο θα μπορούσα να μεταλλαχθώ και όχι σ’ αυτά τα άχρωμα, άοσμα και άγευστα ηλεκτρόνια, ουδετερόνια, νετρόνια και γω δε ξέρω πως αλλιώς τα λένε αυτοί οι πολύξεροι φυσικοί ηλεκτρολόγοι μηχανικοί και άλλοι. Με τα ρουχαλάκια μου και με τις σάρκες μου, τα γλυκύτατα υγρά και καστανά μάτια μου, τα κομψότατα για τις διαστάσεις μου δάχτυλα, φτού σου καμάρι μου, και τα πάλαι ποτέ υπέροχα μαλλιά μου. Α μη το ξεχάσω, και με τη φωνή μου, τύφλα να ‘χει ο Φέρτης και για τους πιο κοσμοπολίτες ο Μοντάν, όταν απαγγέλει κείνο το άστρο τον Αλδεβαράν στα Επιφάνεια του Σεφέρη, την ξεχωριστή. Και βρέθηκα να περνώ από οθόνη σε οθόνη, κι όλο χαιρετούσα και φώναζα, μου χαμογελούσαν με χαιρετούσαν κουνώντας το κεφάλι τους αλλά κανείς δεν άνοιγε. Είχε πλάκα. Οι πόρτες κλειστές, μα διάφανες. Είδα πολλές γυναίκες, μη το πείτε παραπέρα, αλλά τις προτιμώ από τους άντρες. Νέες, άλλες ανέμελες άλλες συννεφιασμένες, να γράφουν, να διαβάζουν, να χαμογελούν και να δυσφορούν. Κι άλλες, της κλάσης μου, δεν συναντηθήκαμε στο στρατό, γιατί μέσα σ’ αυτή την άνιση κοινωνία για τους άντρες, ένα ρημαδιασμένο επώνυμο δίναμε κάποτε για να δηλώσουμε την ατυχή ύπαρξη μας και μας το στέρησαν κι αυτό, ας όψεται εκείνος ο συγχωρεμένος ο Ανδρέας που τις είχε πολλές και δεν ήξερε σε ποια να το πρωτοδώσει, και σκέφτηκε να κρατάει η κάθε μία το δικό της και να τελειώνουμε, γιατί αυτές δεν υπηρετούν στο στρατό, και είναι φυσικό αυτό βέβαια γιατί δούλοι κι αφεντάδες δε θα γίνουμε όλοι ένα σ’ αυτό τον κόσμο και άλλες, λίγο πιο μικρές που το κοντέρ τους όμως έγραφε σαράντα, μα τι διάβολο απ’ τα τριάντα ως σαράντα, δεν υπάρχουν σ’ αυτό το δίκτυο, όχι ότι με νοιάζει δηλαδή, αλλά κουβέντα να γίνεται και τι λέγαμε, α ναι είδα και άντρες, μεγάλη ποικιλία, βέβαια, υπερόπτες, χριστιανοί, αστεροειδείς, μαρξιστές, φιλελεύθεροι, σινεφίλ, τυχάρπαστοι, πυροσβέστες, καθηγητάδες, δημοσιογράφοι με πένες και σφεντόνες που πετάνε κουκούτσια και βάλτε με το νου σας τι άλλο, το χαβά τους βέβαια αυτοί, εκεί με τις ιδέες τις πολιτικές τις γαλλικές και άλλες εκλογές και να φωνάζουν, να βρίζουν, να γλυκαίνουν, να ξεμωραίνονται με τα γυναικεία ονόματα, να χαίρονται με τις πολλές κυρίως επισκέπτριες και δος του να γράφουν και να γράφουν για ν’ αλλάξουν, τον κόσμο, την Ελλάδα, το διαδίκτυο, το διπλανό τους, πάντα θέλει αλλαγή αυτός, συνεχώς κάτι στραβό κάνει, ίσως – ίσως και το εαυτό τους, δεν φαινόταν αυτό ήταν μέσα τους, πλάκα είχε το ταξίδι, αλλά έπρεπε να γυρίσω και πίσω και μίτος δεν υπήρχε σε τούτο το λαβύρινθο κι όλο έψαχνα για καμιά Αριάδνη, αλλά πουθενά, όλο κάτι περίεργα ονόματα, συναντούσα so_far, herina, ουλαλούμ, φύρδην μίγδην, bebelac, vouts, και δε ξέρω ο άμοιρος και καμιά γλώσσα εκτός απ’ αυτή την κουραστική ελληνική και να η απελπισία, που κατέφθανε σα τσουνάμι, και ξέρετε τώρα το τσουνάμι και το ανέκδοτο με τις ομοιότητες με τα αιδοία, φτου σου σεξιστικό γουρούνι, είπαμε εδώ μέσα θα είσαι σοβαρός γιατί αλλιώς δε θα μπορέσεις να βγεις ποτέ ξανά τον ήλιο, εδώ θα τ’ αφήσω τα ωραία μου κοκκαλάκια, μα όλα ωραία τα έχω, σα τσουνάμι λοιπόν και τι κρίμα να με χάσει ο κόσμος από τώρα, κι είχα τόσα να του δώσω και όλα αυτά που λένε και σκέφτονται όλοι οι Ελπήνορες του κόσμου τούτου, όλοι οι μέσοι, μέτριοι και σπαταλημένοι και όλο χτυπούσα οθόνες κι όλο πόρτα έτρωγα κι όλο έκλαιγα γιατί ήταν κρίμα και να που ο θεός είναι μεγάλος, πώς να μη τον πιστεύεις μετά από κάτι τέτοια και να μια οθόνη με τη πόρτα ανοιχτή, ουφ είπα και μπήκα Takis μου είπε mi-takis του είπα εγώ με κοροϊδεύεις συνέχισε αυτός όχι mi-takis barufos επέμεινα εγώ αλλά με παύλες του λέω γεννήθηκα σε μπαρ των ουφο χαίρομαι αυτός κάθισα εγώ ανακουφισμένος δεν σώθηκες μου είπε δε ξέρω τρόπο για να βγεις και να γυρίσεις πίσω αλλά τουλάχιστον δεν θ’ αραχνιάσεις μέσα στα καλώδια εδώ μπορείς να ζεις θα γράφω εγώ θα λες εσύ κάτι αλλιώς θα γίνει ο τζερτζελές χοντρός τσίπουρα έχω αρκετά υπάρχουν κάμποσα αρμυρά αν κάτσει και καμιά πενιά θα ‘ναι μεγάλο το σουξέ και που θα βρεις καλύτερα από δω. Το σκέφτηκα έτσι και αλλιώς ο κόσμος είναι πονηρός μα τούτος έμοιαζε καλός είχε ένα βλέμμα καθαρό το πληκτρολόγιο ήταν καλό η οθόνη ήταν σταθερή και οι μεζέδες αρκετοί κι εγώ ψοφώ για τζερτζελέ θα μείνω κι ας μου βγει και σε κακό, καλά καλά μη φωνάζετε το ξέρω ότι το ξέρετε ότι η ατάκα είναι αλλουνού. Και να ΄μαι δω αλλά θα πω κι αυτό θέλω να με χειροκροτάτε που και που, δηλαδή τι που και που, συνεχώς, καταλαβαίνετε τώρα μη τα λέμε κι όλα, γιατί είμαι τρυφερό μωρό, να μεγαλώσω προσπαθώ μα δε τα καταφέρνω κι ίσως με τη δική σας συνδρομή τούτο το άτιμο παιδί που μένει μέσα μου κρυμμένο το αποφασίσει πως δεν είναι πια μωρό αλλά μισό αιώνα κουβαλάει και πως δε μπορεί να χώνεται μες στις γραμμές και να με τρέχει γιατί είναι το ύψος μου αρκετό και τα κιλά μου πιο πολλά κι άμα φρακάρω πουθενά το φως δεν θα το δω ξανά.

Μικρό Δώρο στον Τάκη

"........Στενοχωριέται: αν χτυπήσουν την πόρτα ποιος θ' ανοίξει; Αν ανοίξει βιβλίο ποιον θα κοιτάξει;

Αν ανοίξει την ψυχή του ποιος θα κοιτάξει; Αλυσίδα.

Που 'ναι η αγάπη που κόβει τον καιρό μονοκόμματα στα δύο και τον αποσβολώνει;

Λόγια μονάχα και χειρονομίες. Μονότροπος μονόλογος μπροστά σ' έναν καθρέφτη κάτω

από μια ρυτίδα.

Σα μια στάλα μελάνι σε μαντίλι ή πλήξη απλώνει......"

(Από τον Σεφέρη που του αρέσει)

Ερωτηματολόγια..ή Προύστ , ακόμα μας οδηγείς..

Ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα των So Far και Αλκυόνη βάζω και εγώ τη συνεισφορά μου...

(1)Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι
Nα είσαι στη κορυφή ενος βουνού και να αισθάνεσαι τι μικρό κομμάτι της φύσης είσαι..
(2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί
χα, χα, το ξυπνητήρι.
(3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια
Ε, τι άλλο διαβάζονταςτα « συγκινητικά» ποστ κάποιων αγαπητών bloggers ( Ναυαγός, Μάικα αλλά και άλλων...)
(4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι
Αυθορμητισμός
(5) Το βασικό ελάττωμά σας
Αυθορμητισμός συν υπερβολική κατανόηση σε κάποιους ..
(6) Σε ποια λάθη δείχνετε μεγαλύτερη επιείκεια
Σε αυτά που αναγνωρίζονται απο αυτούς που τα έκαναν.
(7) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσθε περισσότερο
Μη προκαλείτε...δεν θα πω Χριστόδουλο, Παπαθεμελή...ουτε και Καραμπελιά...
(8) Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα
Θα έλεγα οι απλοί άνθρωποι που όμως κάνουν και ανατροπές στη ζωή τους...δηλ δεν φτάνει να είσαι βιοπαλαιστής αλλά κάνε και ενα πολιτικό γάμο, πχ. ρε παιδί μου...
(9) Το αγαπημένο σας ταξίδι
Αυτά που δεν έχουν γίνει ακόμα...(και δεν με βλέπω!) Πακιστάν , Παταγωνία..
(10) Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς
Πολλοί, Ελιοτ και Σεφέρης ανάμεσα τους
(11) Ποιαν αρετή εκτιμάτε σε έναν άντρα;
(Προσοχή, ερωτήσεις κλειδιά!.11 και 12..)... Σεμνότητα....
(12) … και σε μια γυναίκα;
Σεμνότητα, ευφυία, θηλυκότητα....
(13) Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Πολλοί ....
(14) Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους
«Σου σφυρίζω για να βγεις σου σφυρίζω...»
(15) Το βιβλίο που σας σημάδεψε
Μη γελάσετε, « Ο Αγών μου» του Αδολφ Χίτλερ...σε ηλικία 16 χρ. (άντεξα τον ένα τόμο) συνέβαλε στην αριστερή στροφή μου.... στη πραγματικότητα, τα άπαντα του Σεφέρη αλλά και πολλα άλλα..
(16) Η ταινία που σας σημάδεψε
Εδω χωρίς σκέψη, το Stalker του αγαπημένου Tarkovsky…αλλά και πολλές άλλες
(17) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος
Van Gogh
(18) Ποια θεωρείτε ως μεγαλύτερη επιτυχία σας
Οταν τα βγάζω πέρα με την ανθρώπινη βλακεία...δηλ. δεν έχω μεγάλες επιτυχίες στη ζωή!..... Προς στιγμή σκέφτηκα να πώ, όταν κάνω και γελάνε τα παιδιά που τυχαίνει να είναι δίπλα μου..αντε και αυτό μαζί.
(19) Το αγαπημένο σας χρώμα
Ολα του ουράνιου τόξου
(20) Το αγαπημένο σας ποτό
Κόκκινο κρασί και τσίπουρο
(21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Οταν είπα οχι σε μία κοπέλλα στα φοιτητικά μου χρόνια, ετσι, απο ανδρικό εγωισμό (αρετή το λένε κάποιοι...) και οταν ειμαι ασυνεπής , πρώτα προς τούς άλλους και μετά προς τον εαυτό μου
(22) Τι απεχθάνεσθε περισσότερο από όλα;
Οταν περηφανεύονται κάποιοι για τον εαυτό τους ..ειδικά οταν γίνεται με καλυμμένο τρόπο....

(23) Όταν δεν γράφετε ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία
Δεν γράφω! Να περπατάω στα βουνά (μιλάμε για λόξα, οχι ασχολία..)
(24) Ο μεγαλύτερος φόβος σας
Να μη ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες των άλλων
(25) Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέμματα
Οταν χρειάζεται... δηλ.σε δύσκολες καταστάσεις..και δεν μ΄αρέσει..
(26) Ποιο είναι το μόττο σας;
Επέζησα πολλών διαψεύσεων
(27) Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Χωρίς να κουραστούν οι γύρω
(28) Εάν συναντούσατε το Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Να πω την αλήθεια... προτιμώ να συναντήσω μία θεά και ας μου πεί μόνο : «σε εχω ανάγκη τέκνο μου, έλα στον ίσιο δρόμο...».....
(29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσθε αυτόν τον καιρό;
Στην «άστα να πάνε».... αλλά επιζώ


Να συνεχίσω τη πρόσκληση σε άλλους?
Συγνώμη... Μάικα, Αλήτισσα, Candy, Bebelac, Shades και ανοιχτή πρόσκληση στον απόντα Τυχάρπαστο (Τυχάρπαστε, ισχύει οτι είπα για συνδιαχείρηση, εστω αριστεροδεξιάς κατεύθυνσης....)

Απουσίες....Απολογισμός...

Αφορμή για τον τίτλο είναι η δήλωση αποχώρησης του φίλου Blogger Τυχάρπαστου από την "ενεργό" δράση..δηλ.με άλλα λόγια, η απόφαση για κλείσιμο του blog του.

Θα πεί κάποιος οτι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος είναι...σωστά.
Παρόλα αυτά εξηγούμαι γιατί με έχει στεναχωρήσει ιδιαίτερα η περίπτωση του.

1. Τον Τυχάρπαστο τον συνάντησα στα πρώτα βήματα της Blog "καριέρας" μου ( Ιανουάριο 2007) και αμέσως εκτίμησα τα πρώτα του γραπτά...απο τα πρώτα, θυμάμαι την αφήγηση του απο ένα λεωφορείο της συμπρωτεύουσας...οι συνέχειες επιβεβαίωσαν την αρχική εκτίμηση.
Η ικανότητα του να αναμειγνύει το χιούμορ με το "σοβαρό" είναι μοναδική. (ακόμα και το "κουσούρι του Δεξιού" το ανέτρεψε με τον καλύτερο τρόπο !...)
Η ικανότητα του να περιγράφει λεπτές καταστάσεις συναισθημάτων επίσης πολύ μεγάλη(βλ. μερικά συγκλονιστικά γραπτά ...αυτό που λέμε σύγχρονος λόγος...)
Τα σχόλια του σε διάφορα αγαπημένα μπλόγκς επίσης βαθυστόχαστα και πάντα με τη λεπτή αίσθηση χιούμορ...
Περιττώ να συνεχίσω γιατί νομίζω ότι όσοι έτυχαν να διαβάσουν γραπτά του έχουν παρόμοια άποψη.

2. Θεωρώ άδικο το λόγο της αποχώρησης του , δεν θέλω να επεκταθώ σε αυτό γιατί πραγματικά είναι προσωπικό του θέμα (απ΄όσα μου επέτρεψε να γνωρίζω σε προσωπικό email)

Τα γράφω όλα αυτά γιατί πραγματικά ήταν η έμπνευση για το προηγούμενο πόστ σε αυτό το μπλόγκ ....Το "Δεξιός", "Αριστερός" οι "επαναστάσεις" κάθε είδους και τα Blogs (ειδικότερα οι 2 συνέχειες του στο δικό του μπλόγκ) ήταν πράγματι για μένα βαθιά σημεία επικοινωνίας με έναν άνθρωπο που δεν τον ξέρω και για αυτό το λόγο και μόνο αισθάνομαι δικαίωση αυτού που λέγεται blogging system .

Σίγουρα στο blogging εχω συναντήσει και άλλους πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους ( Δεν θέλω να αναφερθώ ονομαστικά, οι περισσότεροι νομίζω ότι καταλαβαίνουν αυτά τα αισθήματα... αν και σπάνια ανοίγεται τέτοιου είδους συζήτηση..) παρόλα αυτά με λυπεί το γεγονός της αποχώρησης ενός εξ αυτών.

Τα παραπάνω δεν είναι δημόσιος αποχαιρετισμός ...ειναι μάλλον έκφραση απογοήτευσης γιατί δεν πρόλαβα να διαφωνήσω κάπου ουσιαστικά μαζί του! (μόνο στο Πολωνικό "ζήτημα" πρόλαβα να εκφράσω τη σοβαρή μου αντίρρηση!...μάρτυρας μου η αγαπητή So Far!..)

Ελπίζω να επανέρθει και μάλιστα δριμύτερος .