Thursday, May 31, 2007

Γιασεμιά

Η θλίψη, όπως σύννεφο που περνάει μπροστά στον ήλιο, σκοτεινιάζει τριγύρω. Σα να πέφτει η τάση του λαμπτήρα και ξαφνιασμένος σηκώνω τα μάτια προς το ταβάνι. Δεν είναι σκοτάδι. Όχι. Είναι εκείνη η αδιόρατη θαμπάδα της υγρασίας που μικραίνει τον ορίζοντα και ξαφνικά μου φαίνεται πως μικραίνει ο κόσμος. Είναι εκείνη η αίσθηση ότι ο ουρανός χαμήλωσε και πέφτει πολύ βαρύς για τους ώμους μου. «Δεν είμαι ο Άτλας» φωνάζω. «Δε μπορώ να σε κρατήσω». Και όλοι γύρω μιλούν, γελούν τραγουδούν, αδιαφορούν. «Μα δε βλέπουν;» αναρωτιέμαι, «δε βλέπουν ότι κάτι συμβαίνει, κάτι μας απειλεί;» «Πώς μπορούν και γελούν λοιπόν;» Τους κοιτώ απορημένα. Το γέλιο τους μια άθλια γκριμάτσα που παραμορφώνει τα πρόσωπα. Μα γιατί, γιατί δεν καταλαβαίνουν; Τους μισώ, τους μισώ. Θα χαθούμε και κανείς δεν κάνει τίποτα. Ψάχνω καταφύγιο. Κάπου να μη τους βλέπω μα κυρίως να μη με βλέπουν. Δεν υπάρχει. Τούτο τα καταραμένο φως τρυπώνει παντού. Και μια χαραμάδα να βρει θα περάσει και θα σε παιδεύει σαν το λέιζερ μικρού παιδιού που κρυμμένο παίζει μαζί μου. Είναι κι οι φωνές και τα γέλια. Απειλητικά, σα μυδράλια στα χέρια πορωμένων δολοφόνων, σαρώνουν γύρω και με κάνουν να τρέμω. Κουλουριάζομαι μέσα μου, μπουκώνω τα αυτιά μου με βαμβάκια. Θα σας κρατήσω μακριά , δε θα με βρείτε, δε θα χαθώ μαζί σας. Ανόητοι, ανόητοι. Γελάτε. Σκεπάζω τα μάτια μου μ’ ένα μαύρο πανί. Ούτε φως, ούτε φωνές. Δεν βλέπω και δεν ακούω τίποτα. Δεν υπάρχουν. Ανακουφίζομαι. Η ανάσα μου χαλαρώνει. Α! Ωραία. Θα μείνω έτσι μέχρι να περάσει το κακό. Θα περάσει και δε θα με βρει. Και σεις θα χαθείτε. Ανυποψίαστους θα σας σκεπάσει η λάβα στην Πομπηία σας. Λίγη υπομονή και θα περάσει. Μα τι είναι αυτό που με τυλίγει; Δε βλέπω, δεν ακούω, κι όμως καταλαβαίνω, ξέρω. Το γιασεμί. Προβάλλει στο μυαλό μου. Ολόλευκο απ’ τα χιλιάδες ανθάκια του. Τόσο μικρά, τόσο ασήμαντα που δεν τα λογάριασα. Με τυλίγουν. Το άρωμά τους μπαίνει μέσα μου και κυριεύει κάθε μου κύτταρο. Δε μπορώ, δε μπορώ να κάνω τίποτα.

Παραδίνομαι.

15 comments:

Λούκι said...

Γιασεμί και νυχτολούλουδο! Θανατηφόρος συνδιασμός.

Καλημέρα κ πάλι!

bebelac said...

μας κατέκλεισαν οι μυρωδιές σου...
καλημέρα!

bar-ufo-s said...

λούκι
θανατηφόρα ελπιδόφορος

bar-ufo-s said...

bebelac

Τα γιασεμιά, τα γιασεμιά

Καλημέρα

maika said...

είδες το γιασεμάκι?? γκρίνιαξε εσύ όσο θέλεις...αυτό θα σε τυλίγει και θα σε φέρνει στα συγκαλά σου ...και θα γελάς πάλι κι εσύ ....ε? φανταστικέ κατσούφη?!
;o))

insomnia#3 said...

Γεροκατσούφη καλημέρα,

Παράδοση λοιπόν ; Ας συνεισφέρω ...


Μέσα στις φωνές και την αντάρα της τρικυμίας ,
ανάμεσα από το ξερό τρίξιμο των αρμών και το βουητό του ανέμου καθώς παλεύει με τα ξάρτια ,
αυτός ξεμάκρυνε από τους άλλους .
Κάθισε μόνος , μπροστά , στης πλώρης το κοράκι .
Σκέφτηκε τις ήρεμες μέρες που πέρασαν κι αυτές που σίγουρα
θ’ ακολουθήσουν .
Τα σπίτια , το χαμόγελο της , τους μακρινούς περίπατους στην γαληνεμένη φύση .
Τις κάτασπρες νησιώτικες εκκλησιές και το μεγάλο δάσος .

Σκέφτηκε αυτά κι άλλα πολλά ,
εναγώνια προσμονή τον συνεπήρε κι έτσι όπως αποκαμωμένος έγυρε στού πλοίου την κουπαστή ,
ούτε που το κατάλαβε το πλοίο πότε εβυθίσθη . . .

nyctolouloudo said...

Στων ραντεβού την ερημιά
στα μακρυνά καφενεδάκια
της μιάς δραχμής τα γιασεμιά
που μας πουλάνε τα παιδάκια
μαθαίνουν τόσα μυστικά
που όταν χωρίζει κάθε ταίρι
μπαίνουν στον κόρφο βιαστικά
μην παραπέσουν ξαφνικά
σ' ενός αδιάκριτου το χέρι

Της μιάς δραχμής τα γιασεμιά
λένε στα ξένοιαστα ζευγάρια
π' απ' τις αγάπες τους καμμιά
ποτέ δε ζει πολλά φεγγάρια

Κι έχει μιά μόνη ασχημιά
ο έρως που όλους περιπαίζει
πως γιά μιά νέα γνωριμιά
τα τελευταία γιασεμιά
ξεχνιούνται απάνω στο τραπέζι

Και τα δικά μας γιασεμιά
στο τελευταίο καυγαδάκι
χωρίς συγκίνηση καμμιά
αφήκες στο καφενεδάκι

Κρυφά 'πο σένα τρυφερά
εγώ τα μάζεψα, κυρία
κι από ένα φάκελλο ξερά
μου λένε τώρα θλιβερά
την σύντομή μας ιστορία


ένα φιλί και για σένα...
όχι όλα στον Τάκη.

bar-ufo-s said...

maika
Πάνω από τη σκάλα μου έχω μια θολωτή πέργκολα 12 μέτρων μήκους. Είναι σκεπασμένη με τριανταφυλλιές και ανάμεσα τους τυλίγονται εξι γιασεμιά, που κρεμούν τ' ανθάκια τους σαν μικρά αστέρια στο θόλο. Τις νύχτες το άρωμά τους πλυμμυρίζει τον κήπο κι απ' τ' ανοιχτά παράθυρα το σπίτι. Και να θέλεις να το αποφύγεις δε μπορείς, αναγκαστικά γίνεσαι....φνατατικός γεροκατσούφης :-)

bar-ufo-s said...

εντάξει το είδα
φανταστικός

bar-ufo-s said...

insomnia
Γέρο μου μ' αρέσεις πολύ. Αλήθεια είναι το δεύτερο ποίημα σου που διαβάζω και μ' αρέσει πολύ, πάρα πολύ. Δεν έχω άλλα σχόλια. Σ' ευχαριστώ για τη τιμη.

bar-ufo-s said...

Πλάι στη μεγάλη μπαλκονόπορτα της βεράντας μας είχαμε τα δυο προηγούμενα καλοκαίρια μια γλάστρα μ' ένα χυχτολούουδο. Ενα κι ένα για να θυμίζει πώς η νύχτα είναι οι ώρες των μεγάλων ανακαλύψεων. Δυστυχώς, ο χειμώνας μας είναι βαρύς εδώ και το νυχτολούλουδο αδύναμο ν' αντέξει στο κρύο. Ξεράθηκε. Τώρα στη θέση του θα βάλω το δικτυακό. Ευωδιάζει κι αυτό και προπαντός είναι αυτοποτιζόμενο και αυτάρκες. Δεν έχει ανάγκη τη φροντίδα μας και θα αντέξει τους χειμωνες που έχονται.
Σ' ευχαριστώ.

diva said...

Πόσο θα μου χρεώνατε 5 λεπτά ή μια ανάσα κάτω από την θολωτή πέργκολα με τα γιασεμιά;

takis said...

Θέλω να χαιρετήσω τη ωραία παρέα, ειδικότερα τη Νυχτολούλουδο (αποκάλυψη η λιτή γραφή σου..)και τον Insomnia , που μας πήγε αλλού με τον "ναυτικό" του...

Τα οικονομικά λέω να τα αναλάβω εγώ,για τη Vouts εννοώ, ,
Λοιπόν, τα πρώτα 5 λεπτά ειναι δωρεάν με ανάσες κατά βούληση..όσες αντέξετε..

Υ.Γ Δεν χρειάζεται να πω πόσο συγκινημένος είμαι με αυτή την εξέλιξη..όπως είπε και κάποια αγαπητή φίλη, σαν να παίζει η εθνική Βραζιλίας είναι εδώ (καλά, μας βλέπω στη Γ εθνική...)

bar-ufo-s said...

vouts
To αφεντικό μίλησε και τα σκυλιά δεμένα

bar-ufo-s said...

Τάκη
Η ΑΕΚ μπορει, εμείς ποτέ!