Αφιερωμένο.

Ήθελε να την δει.
Τώρα που έκανε κρύο και αυτή μισούσε το κρύο.
Να την σφίξει επάνω του.
Χρόνια τώρα δεν πίστευε στους έρωτες και σε όλα τα σχετικά παραμύθια.
Στο σεξ μόνο πίστευε.
Ο πόνος της όμως κάτι του είχε αλλάξει μέσα του.
Σαν να την είχε αγαπήσει.
Αυτήν ή τον πόνο της ?...αναρωτιόταν συχνά
Ο πόνος και αυτή όμως είχαν καταντήσει συνώνυμα…
Ο ανείπωτος πόνος… όχι ο συνηθισμένος…
τον είχε εξορκίσει να μη μιλήσει ποτέ για αυτόν.

Τσικνοπέμπτη σήμερα…
συνήθως γιόρταζε αυτήν την ημέρα με φίλους.
Στο σπίτι μόνος την σκέφτηκε… όλα είχαν τελειώσει καιρό τώρα.
(Εκείνη το είχε διατυπώσει εξάλλου κάπως)
Που να βρίσκεται άραγε..Μήπως γιορτάζει απόψε?
«Διαβήκαμε τα σύνορα αλλά είμαστε ακόμα εδώ ακίνητοι»
Είχε πει ο Μαστρογιάννι σε ένα φιλμ του Αγγελόπουλου…
Όσο και να γιορτάζει αποκλείεται να περνάει καλά ξανασκέφτηκε,με λύπη.
Όσα «σύνορα» και να περάσει…

Αυτός δεν είχε όρεξη να γιορτάσει,
ούτε να ταξιδέψει …
Χρόνο και χρήματα παραδόξως είχε..,σε αυτές τις κατεστραμμένες από την πολιτική μέρες,
διάθεση δεν είχε.

Ήθελε να αισθανθεί το κρύο… δεν άναβε καλοριφέρ
Σαν αυτό να τον ηρεμούσε κάπως
«Κλείσε τα μάτια, μην κάνεις τίποτα και άκουσε τους θορύβους…»
Σαν σε μεγάλο πλάνο του Αγγελόπουλου.

Αρκεί να μην σε πάρει ο ύπνος!.. θα του έλεγαν κάποιοι φίλοι.
Και χαμογέλασε για πρώτη φορά σήμερα..