Γιάννης Μπουτάρης

Αφορμή για αυτή την ανάρτηση είναι η κριτική που ασκήθηκε στο πρόσωπο του Γ. Μπουτάρη σε σχόλια στο τρέχον πόστ του αγαπητού DOCTOR «Οι ανύπαρκτοι Αρβανίτες και Βλάχοι».
Διαφώνησα με τη κριτική έχοντας πρόσφατα διαβάσει ένα άρθρο του Γ. Μπουτάρη στην Athens Voice 9-15 Απριλίου 2009 με τίτλο «για τη γενιά μου».
Σε αυτό το άρθρο γράφτηκαν για μένα κάποιες αλήθειες.
Παραθέτω αποσπάσματα.

Τα κόμματα, όχι μόνο τα κόμματα εξουσίας, σκότωσαν την πολιτική. Και μαζί με την πολιτική σκότωσαν και την ελπίδα

Το κόμμα της μεγάλης ακινησίας, το ΚΚΕ, έχει ξεπεράσει τα όρια της γραφικότητας και θυμίζει πτώμα με περίεργες μυρωδιές που κάθε πτώμα αποπνέει. Η αριστερά, ενωμένη ή μη ενωμένη, δεν ενδιαφέρει και πολύ, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αν ήμασταν σε λούνα παρκ ως το δωμάτιο της «μεγάλης απογοήτευσης», φαίνεται να χάνει, να κλωτσάει τις ευκαιρίες, να μη θέλει να κυβερνήσει, να αναλάβει τις ευθύνες. Ας μη σχολιάσω καλύτερα το ΛΑΟΣ, που θυμίζει γυψάδικο με τις εθνικοσοσιαλιστικές του αντιλήψεις και γαρνιτούρα ράσα. Τα άλλα δύο μεγάλα κόμματα όμως που αποφάσισαν να μοιράζονται την εξουσία; Αυτά που έχουν τη μεγάλη ευθύνη; Τι κι αν υπάρχουν φωνές μέσα και στα δύο αυτά μορφώματα εξουσίας που αντιδρούν; Ο Αβέρωφ είπε κάποτε ότι όποιος βγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος. Θα προσέθετα σαν μια παράλληλη σκέψη για τα κόμματα εξουσίας, μ’ όλο το σεβασμό, ότι τα νεογέννητα αρνιά τα σφάζουν κάθε χρόνο το Πάσχα. Τα κόμματα θυμίζουν το παιχνίδι με τις καρέκλες, αυτό που κάθε φορά που σταματάει η μουσική βγάζουν και μια καρέκλα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να προλάβουν να καθίσουν στις καρέκλες που μένουν

Οι πετυχημένες προσπάθειες, τα οράματα των ανθρώπων να μας βάλουν στην Ε.Ε., να αλλάξουν τη δραχμή της ψωροκώσταινας και να μας δώσουν νομίσματα με αντίκρισμα, να βάλουν στο παιχνίδι τη μισή Ελλάδα που επίμονα κρατιόταν εκτός, και φαντάζομαι όλοι καταλαβαίνουν τι και ποιους εννοώ, έμειναν από καύσιμα. Γιατί το σύστημα θέλει ακινησία που δεν παράγει, το σύστημα τείνει στο απόλυτο μηδέν.

Ανακατεύτηκα κάποια στιγμή με την πολιτική, αυστηρά και μόνο με την τοπική αυτοδιοίκηση. Ανακατεύτηκα με την πεποίθηση του think globally, act locally. Θεωρώ ότι η πολιτική είναι η ζωή αυτή καθαυτή, αυτό που μας κάνει ίσως να διαφέρουμε απ’ τον κόσμο της ζούγκλας. Θεώρησα χρέος μου να εμπλακώ σε άλλο επίπεδο στη δημόσια ζωή, πέρα από τις κινήσεις πολιτών και τις μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα οργανώσεις. Διαπίστωσα αυτό που διαισθανόμουν. Όλοι που εμπλέκονται στη δημόσια ζωή με διάθεση προσφοράς, εντέλει αντιμετωπίζουν μια μαύρη τρύπα που ρουφάει τα πάντα, δεν επιβιώνει τίποτα.

Μιλώντας για τη γενιά του
Σε δεύτερη σκέψη αισθάνθηκα ντροπή, μεγάλη, ατελείωτη και βασανιστική ντροπή. Για τη γενιά μου. Αυτή που είδε και γεύτηκε όλα αυτά που έγιναν στον κόσμο τα τελευταία πενήντα χρόνια και δεν κατάλαβε τίποτα. Ντροπή γιατί έχει ακόμη την αναιδή απαίτηση να βρίσκεται στη σκηνή και να προτείνει μέτρα. Εντέλει ντροπή και θυμός μαζί. Ντροπή γι’ αυτά που έκανε και δεν έκανε η γενιά μου. Θυμός γιατί δεν φουσκώνει το μεγάλο κύμα που θα κάνει αυτή τη γενιά να πάρει τα βουνά, ν’ αφήσει τους νέους ανθρώπους που αγωνιούν όχι στο δρόμο με διακοπές, ούτε στις καταλήψεις στο πανεπιστήμιο. Αυτούς που δουλεύουν σιωπηλά και ονειρεύονται κάτι πιο απλό, πιο χειροπιαστό, πιο εφικτό. Αυτούς που αντιμετωπίζουν κάθε μέρα την απογοήτευση και δεν χάνουν την ελπίδα τους ότι κάτι μπορεί να γίνει. Αυτούς που στις δημοσκοπήσεις ψηφίζουν τον Κανένα. Ντροπή λοιπόν, θυμός και τώρα απελπισία, όχι απογοήτευση αλλά απελπισία. Η απογοήτευση μπορεί να είναι στιγμιαίο έγκλημα. Η απελπισία είναι θάνατος.

Δεν νομίζω οτι συμφωνώ με τις πολιτικές επιλογές του κ. Μπουτάρη (Δράση πχ.) αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω κάποιες αλήθειες απ' όποιο στόμα και αν προέρχονται.