Στο αεροδρόμιο ήσουν ψύχραιμος, εκεί που λύγισες ήταν στο σπίτι οταν αντίκρυσες το δωμάτιο της άδειο…ο κόμπος στο λαιμό ,που κάθε φορά σε φορτισμένες στιγμές προσπαθείς να τον πνίξεις γιατί, ως γνωστόν, "oι άνδρες δεν κλαίνε" , ήταν πιο δυνατός αυτή τη φορά….σε νίκησε …όσο και αν τον πολέμησες περπατώντας στο μεγάλο άδειο σπίτι..
Η απόφαση να φύγει πάρθηκε μέσα σε λίγες ώρες…της είπες ότι χάρηκες που είχε τη δύναμη να τη πάρει, κάτι που εσύ δυσκολεύεσαι να κάνεις σε παρόμοιες καταστάσεις…
Παρόλο που ήξερες ότι αυτό θα γινόταν σε κάποια κοντινή στιγμή σε πόνεσε πιο πολύ απ’ ότι περίμενες…
Απλά έπρεπε να το δεχθείς…
Όπως όταν δέχεσαι ότι μεγαλώνεις…
Δεν ξέρεις αν θα αλλάξει η ζωή σου από εδώ και μετά…
εξάλλου ποτέ δεν πίστεψες σε μεγάλα λόγια και ούτε ξέρεις αν αυτό αποτελεί στιγμή «καμπής»…πάντα έλεγες ότι κάθε στιγμή στη ζωή είναι εν δυνάμει στιγμή καμπής…όταν κοιτάζεις τον άλλον στα μάτια και νοιώθεις τη ζεστή του ανάσα πχ. μπορεί να αποτελεί στιγμή δικαιολογίας της ύπαρξης σου…στιγμή καμπής από την καθημερινότητα….
Έβαλες ένα Ηπειρώτικο μοιρολόι..
γιατί έτσι πάντα ξεκινάνε οι γιορτές ….με χαιρετισμό σε αυτούς που λείπουν..
επειδή ξέρεις ότι έφυγε να αγωνιστεί για τη ζωή, και αυτό , από μόνο του, σημαίνει «γιορτή».
22 comments:
Στριμόκωλα τα πράγματα, δηλάδή;
Καλημερκαι καλο μηνα..
Επανερχομαι ..!
Κι εσύ Ηπειρώτικα μοιρολόγια βάζεις; κι εγώ!
Λέγεται πως οι αποχωρισμοί σταμάτησαν, τότε που οι άνθρωποι έπαιρναν ακόμη το τρένο ή το καράβι και οι άλλοι στις αποβάθρες ή την προκυμαία τους κουνούσαν το μαντήλι.
Ο αποχωρισμός στο αεροδρόμιο απομυθοποιεί το συναίσθημα του αποχωρισμού. Η ψευδαίσθηση ότι το παίρνεις και βρίσκεσαι στην άλλη άκρη του κόσμου. Οι αποστάσεις μικραίνουν. Αλλά και οι άνθρωποι φεύγουν ακόμη πιο μακριά.
Στις ερήμους τα αεροπλάνα είναι πρακτικά άχρηστα. Ακόμη ταξιδεύουν με καμήλες για να βρουν οάσεις κι ίσως και κανένα ξεχασμένο λυχνάρι με το τζίνι.
Καλό μήνα, Τάκη μου! :)
"επειδή ξέρεις ότι έφυγε να αγωνιστεί για τη ζωή, και αυτό , από μόνο του, σημαίνει «γιορτή»"
Δύσκολη...γιορτή, δύσκολη καμπή...
κράτα όμως την τελευταία σου φράση , κράτα την γερά:))))
Καλό μήνα Τάκη :)
Τάκη, δύσκολοι οι αποχωρισμοί, οι μεγάλοι και οι μικροί. Να εύχεσαι να είναι καλά εκεί που πάει, αφού πάει για να κυνηγήσει τη ζωή.
Καμιά φορά οι μεγάλες αποστάσεις είναι ευεργετικές!
μα κι εσύ... μοιρολόι και γιορτή??
τι γιορτή μπορεί να κάνεις με ένα μοιρολόι?? θα μας τρελάνεις??
εκείνη πάντως, σίγουρα θα γιορτάζει με κανένα ουπς άι ντιντ ιτ αγκέν...και θα χορεύει και θα χαίρεται και θα πετάει κι έτσι θα αγωνίζεται καλύτερα!!!!
κι αν όχι τώρα που μιλάμε..σε λίγο καιρό σίγουρα!!!
Έλα, βγάλτο κι εσύ αυτό το μοιρολόι!!
Να σου στείλω ένα πεντοζάλι που και μου αρέσει και που τονώνει και το ηθικό??
;0)))
Με την ίδια ταχύτητα που μεγαλώνουμε εμείς Τακη μου με την ίδια δύναμη και ταχύτητα ρουφάει η ζωή .
Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν την ζωή την ρουφάμε ή μας ρουφάει αυτή... ίσως έχει να κάνει με την ηλικία νέος την ρουφάς μεσήλικας και πέρα σε ρουφάει....
Το άδειο δωμάτιο είναι η πραγματική στιγμή του αποχωρισμού γιατί εκεί αισθάνεσαι την "απώλεια" ,λίγο τα αεροδρόμια που είναι πάντα γεμάτα κόσμο,λίγο το κουράγιο με το οποίο θέλεις να συντροφέψεις τον ανθρωπό σου στο ταξίδι του,λίγο οι αμυνες του ίδιου σου του εαυτού δεν σου επιτρέπουν να αισθανθείς.
θα γεμίσουν όμως και πάλι τα δωμάτια Τακη,σε μιά άλλη "καμπή"
γιατί έτσι είναι η ζωή σε γεμίζει και σε αδειάζει με τάξη και αρμονία σαν να ναι αμπωτη και παλίρροια.
Θαναι καλά όπου και να πήγε αφού το ήθελε εσύ κοίτα μη πέσεις σε καμιά μελαγχολία όχι τίποτε άλλο αλλά θα μου χεις και δικαιολογία για την κατατρώπωση που θα υποστείς στο σκάκι!!
Ασε τα ψευτομοιρολόγια και κοίτα άνοιξε να μελετήσεις καμιά παρτίδα γιατί εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτε από αυτές τις δικαιολογίες περί αποχωρισμών!!!Δουλεία λοιπόν......
Για ΟΛΟΥΣ
Αναρωτιόμουνα αν έπρεπε να ξεκαθαρίσω απο την αρχή οτι πρόκειται για τη 17χρονη κόρη μου που μετακόμισε στη 2η της πατρίδα με δική της απόφαση.
Αλλά δεν ξέρω αν εχει ιδιαίτερη σημασία...θα μπορούσε να είναι και οποιοδήποτε άλλο αγαπητό πρόσωπο...
Όσο για τις ευεργετικές επιδράσεις του μοιρολογιού υπάρχουν άλλοι πιο ειδικοί να μιλήσουν
Μάικα,
λες πεντοζάλη ε?..καλά, θα το εξετάσω μαζί με τα σωματίδια πριτς σε σχέση με τον χωρόχρονο...(βλ.σχετικό σχόλιο στο μπλόγκ σου )
Μονοκόματι,
καλώς την ..σε λίγο μόνο εδώ θα μπορείς να γράφεις αφού πολλοί εχουν απαγορεύσει τα ανώνυμα σχόλια...
Δεν με τρομάζεις εμένα με απειλές στο σκάκι...
(κλείνω τα μοιρολόγια, πάω να βάλω πεντοζάλη και να μελετήσω παρτίδες του Κασπάρωφ..)
"Βασιλικός θα γίνω στο παραθύρι σου και ανύπαντρος θα μείνω για το χατήρι σου..ωρε μαυροφορεμένη μούχεις τη καρδιά καϋμένη.."
(είπαμε να αφήσουμε τα μοιρολόγια..αλλά μη πάμε και κατευθεία στους πεντοζάληδες!..)
Ασκαρ,
γενικά οι αποστάσεις είναι ευεργετικές!..
Δωρα,
Σίγουρα πάει για τρελλό κυνήγι ζωής..
Ανθη Κακού,
Δύσκολη γιορτή συμφωνώ απόλυτα..αξίζει όμως ..
Αστερόεσσα,
Οι αποστάσεις μικραίνουν..συμφωνώ.. εμείς μεγαλώνουμε τα εγώ μας και τελικά αντί να ακούω την ανάσα του άλλου γεύομαι τη σκόνη που αφήνει πίσω του απομακρυνόμενος...
Μάμμα,
Τελικά θα το ξανασκεφτώ για τα μοιρολόγια...αν και...
Κάντυ,
Τελικά την έκανες..δεν επανήρθες!
περιμένω όμως.. με την ησυχία σου..
Α ρε Κάντυ...
Σπίθα,
Στριμόκωλα λες?
και βάλε..
αλλά σε λίγο αρχίζουν τα γλέντια ..
περίμενε το επόμενο ποστ!...
να χαίρεσαι που έφυγε, αυτό σημαίνει οτι την μεγάλωσες σωστά
taki
Καλό σ/κ..
Αναμένουμε αφού δεν γίνεται αλλιώς.
Το παίζω... ντανταϊστης και ετοιμάσου να το παίξεις και εσύ. Εκλήθης..-)
Στην καμπή που η ζωή
ακόμα χαμογελούσε
και βάζοντας τα καλά της
κρασί μου κερνούσε
φοβομουν πως ισως
αντάλαγμα μου ζητουσε
σαν παίκτης του ποκερ
που αγωνιούσε
για το φύλλο
που θα γυρνούσε.
Θαρρείς απο ενστικτο
δεν την κοιτούσα
απαρατήρητη νόμιζα
πως θα περνούσα
μη και προσέξει
την περισσή ευτυχία
και μου σερβίρει
την δυστυχία.
Κριμα που εδειξα δειλία
και αποδείχθηκε η προφητεία
"οσα σου δίνει η ζωή
άλλα τόσα θα σου πάρει"
Κανένας δεν σου χρωστάει
χάρη!
Όταν το πρωτοδιάβασα ένιωσα το συναίσθημα όπως τον πρώτο καιρό που τα παιδιά μου έφευγαν για να πάνε στον πατέρα τους..
Θυμάμαι έκλεινα τις πόρτες των δωματίων τους και τις ξανάνοιγα μόνο όταν ξαναγύριζαν..
Με τα χρόνια το έχω συνηθίσει αν και στις γιορτές γίνεται πάντα πιο δύσκολο..
Καμιά φορά σκέφτομαι πως θα είναι όταν μεγαλώσουν και φύγουν για τα καλά..
Να είναι υγιής κι ευτυχισμένη εκεί που πάει κι εσύ να την καμαρώνεις έστω κι από μακριά..
OSELA
Θα ευχόμουνα να έχεις δίκιο....
αλλά δεν μου αρέσει να μιλάω για αυτό...υπήρξαν (και υπάρχουν) πράγματα που έκανα λάθος...
η ανεξαρτησία του ατόμου για μένα αποτελεί βασικό στοιχείο της ανάπτυξης του...
μεγάλες κουβέντες..
α ρε Οσέλα..
ΣΠΙΘΑ.
Εσυ και η παρέα σου έχετε ξεφύγει!....
άκου Ντανταϊστές!...τι σας έπιασε..
σε ανύποπτο χρόνο κάπως ετσι με είχε αποκαλέσει η Utopia !...(με την ευκαιρία, δεν μας καταδέχεται πιά, ούτε γειά περνάει να πεί.....)
ελα μωρέ, για την εποχή τους (1917-1921)να το συζητήσουμε...σαν πρόγονοι του σουρεαλιστικού ρεύματος...
τώρα τι να λέμε..για πές μου, είναι ή δεν είναι ο Τσίπρας και όλη η ΚΕ του ΚΚΕ Ντανταϊστές?!
με τη καλή έννοια...
ΜΟΝΟ ΚΟΜΑΤΙ
Τέτοια μου λες και με "στέλνεις"...
(με τη καλή έννοια , επίσης!)
ΥΓ Δεν πιστεύω να παίζεις και πόκερ?...εκτός σκάκι εννοώ...γιατί και εκεί ετοιμάσου να χάσεις ...μπλοφάρω αγρίως!
ΑΛΗΤΙΣΣΑ,
Αν δεχθεί κανείς οτι ο ομφάλιος λώρος κόβεται κάποτε (ή τουλάχιστον ετσι πρέπει να γίνει)τότε και η αποδοχή της απουσίας είναι ευκολότερη.
μ΄αρεσει πολυ οταν κανω κπν να προβληματιστει, ακομα κι αν καταληξει στο "α ρε οσελα"...
καλη βδομαδα καλε μου, οπως βλεπεις παραμενω ψωνακι.
Υποτροπιάζεις..-)
και ου- τοπιάζεις, ούτε κοπιάζεις.
Είπα Ντανταϊσμός είναι το:
"Νταντά θα...φάς"
Ντανταϊστές ΚΚΕ και Τσίπρας ;;!
Ντα...Ντα!
Τακη μη στεναχριεσαι...εγω οταν εφευγα για σπουδες το μονο που σκεφτομουν ηταν η ζωη μου εκει!
Συναρπαστικα ειναι να φευγεις αν το χεις μεσα σου το φευγιο..
Μακια!! (παω για ορειβασια με επεισε η Μονοκομματη)
;)
Post a Comment