Μαρέγκα

Η ζέστη σ’ αυτή τη πόλη είναι άσπρη, υγρή και πηχτή. Καθώς τη διασχίζεις κολλάει πάνω σου και κρέμεται πίσω σου, όπως η καλοχτυπημένη μαρέγκα απ’ το πιρούνι. Περπατάς και τη σέρνεις. Και μαζί της κτίρια, αυτοκίνητα κι ανθρώπους. Στα ρεκόρ Γκίνες θα διέπρεπες αν κατέγραφε κάποιος το βάρος που κουβαλάς. Εξαντλητικό αλήθεια. Όσο και γυμνασμένος να είσαι, μια ολόκληρη πόλη είναι αυτή. ΄Ετσι δε σου κάνει εντύπωση που τόσοι και τόσοι νέοι, και όχι μόνο, βρίσκονται χυμένοι σε καρέκλες και πολυθρόνες, όλη τη διάρκεια της μέρας, στα καφέ της παραλίας. Βαριεστημένοι, αποκαμωμένοι, πίνουν το φραπόγαλο και το εσχάτως ελαύνον φρέντο. Μιλάνε χωρίς να βλέπουν το συνομιλητή τους, χαμηλόφωνα, σα να φοβούνται μη τους ακούσουν, με τα μάτια τους καρφωμένο απέναντι, στη Περαία και στο Μπαχτσέ, αγαπημένη παραλία όσων παλινόστησαν, όσων δήλωσαν Έλληνες γιατί τους φάνηκε καλύτερο, όσων απλά ήρθαν για το μεροκάματο. Βλέμμα απλανές, λίγο θαμπό ή αποχαυνωμένο. Τους βλέπεις κι αναρωτιέσαι αν είναι σε θέση ακόμη και να καυλώσουν. Καθώς το βάρος, που η μαρέγκα σέρνει πίσω σου, όλο κι αυξάνεται, ορκίζεσαι πως αποκλείεται να μπορούν κι ας είναι τα μπούτια άφθονα, καλογυαλισμένα, θαρρείς και οι παλιοί λουστραδόροι άλλαξαν περιοχή, και σφιχτά και ελαστικά, σαν καλοδουλεμένο καουτσούκ και τα στήθια λαμπερά και αποκεκαλυμμένα να κοιτάζουν ψηλά και να αναρωτιούνται τι άλλο πρέπει να κάνουν για ν’ ασχοληθεί κάποιος μαζί τους. Σέρνεσαι πια κι ας μην έχεις κάνει ούτε διακόσια μέτρα. Απ’ το λιμάνι ξεκίνησες κι ίσα που έφτασες ως τον Τότη, αλλιώς τον λένε τώρα και τον έκαναν και κόκκινο. Λίγο πιο πέρα ήταν το Κορφού και θυμάσαι το σερβιτόρο, που καθώς, πριν από 30 σχεδόν χρόνια, κρατούσες στην αγκαλιά σου τη Χ σου ψιθύρισε «πιο σεμνά κύριε». Μεγάλη απόσταση διάνυσες, αλλά μόλις διακόσια μέτρα απ΄το λιμάνι είσαι. Και κείνος ο Πύργος. Λευκός κατ’ ευφημισμό πάντα, τόσο κοντά και τόσο μακριά ακόμη. Θα φτάσεις. Κι ας βαράνε τα ταμπούρλα μέσα σου. Μεγάλο βάρος η μαρέγκα, μεγάλο. Και δεν είναι μόνο τα αντικείμενα αλλά κι όλο αυτό το ασήκωτο βάρος που έχουν οι άνθρωποι. Ο καθένας τους είναι κι ένας ολόκληρος κόσμος. Εδώ έναν τυχαίνει να κουβαλάς, και μάλιστα όχι στη ζέστη αυτής της πόλης, και είναι αδύνατο να κάνεις περισσότερα από μερικά μέτρα. Πώς να μη γονατίζεις με τους πολλούς και με τους βαθμούς του θερμόμετρου να φτάνουν σχεδόν την ηλικία σου. Το αυτοκίνητο σου σε περιμένει στο πάρκιν. Πρέπει ν’ ανέβεις. Στη Τσιμισκή. Τραγωδία. Ο καθένα προσπαθεί να τραβήξει τη μαρέγκα προς τη δική του κατεύθυνση. Κολλάς, σταματάς, κάνεις ελιγμούς, προσπαθείς να αποφύγεις την απίθανη που χαζεύει τη βιτρίνα και κινείται σα να μην υπάρχει άλλος πάνω στη γή, τον κουρασμένο, που το βάρος τον έχει ξεκάνει και μάλλον καταρρέει από στιγμή σε στιγμή, τους νεαρούς που περπατούν σε παράταξη, σαν να κάνουν τη γενική δοκιμαστική της παρέλασης, μείον ο ρυθμός και ή ένταση, αυτόν που θυμάται ξαφνικά ότι δεν έχει τσιγάρα ή προφυλακτικά και σε κουτουλάει κάνοντας επιτόπου αναστροφή χωρίς αλάρμ χωρίς φλας χωρίς τίποτα, τη μαμά που σταματάει να τακτοποιήσει το καπελάκι του μωρού στο καρότσι του κι άλλους πολλούς, κουρασμένους επίσης, αποχαυνωμένους επίσης, πασαλειμμένους με τη μαρέγκα επίσης. Ο Σαμψών πρέπει να είσαι, πριν του κόψει τα μαλλιά η Δαλιδά, για να φτάσεις στον προορισμό σου, και σιγά μην τα έκοβα αν είχα. Κι η πόλη; Α! αυτή η ρουφιάνα φτιάχνεται. Έχει τα κάλλη της η Δαλιδά και σε θέλει με τα μαλλιά σου μακριά και τη κώμη σου ακέρια για να μπορείς να τη βοηθάς να ισορροπεί. Καθώς άλλος τη τραβάει προς το Βαρδάρη κι άλλος προς το Πύργο, τραμπαλίζεται ηδονικά και ζαλίζει τους άμοιρους εραστές της, που μοιάζουν να παιδεύονται να την κρατήσει καθένας για λογαριασμό του μόνο. Βλαστημούν τη κακιά τους μοίρα, βρίζουν τη πουτάνα για τα χάλια της, τη φτύνουν αλλά πιστοί στο ζυγό. Σαν αποχαυνωμένοι αρσενικοί που κρέμονται απ’ το μουνί που τους καυλώνει. Και συ στη σειρά, τραβάς το δικό σου φορτίο. Θα περάσει η ζέστη λες, θα περάσεις και θα κόψει η μαρέγκα και θα γίνει νεράκι και θα ξεκολλήσουμε και θα μας δροσίσει πάλι με τα υγρά της η πουτάνα. Γυρίζεις το διακόπτη, στο φουλ ο κλιματισμός και ξεκινάς…..